Amazing Nature

Beauty of Bangalore - Unveiled

         After the temperature in Bangalore has risen to 35 degree Celsius yesterday, I was getting worried if I am going to have a scorching summer.. and as a relief came the rain. It had started raining yesterday evening (actually night).. was a heavy downpour. I had no mood to enjoy that rain as I was dying to sleep. Today morning, when I was tangled with my daily routine to set for the office, I casually went to the balcony at 7:30 a.m. Wow!!! What I saw was mind blowing scenery. There was no sun, drizzling sky, voice of the parrots, trees and flowers - all with drops of water adding more beauty to it, no sound of vehicles and the smell of mud (I love it). I was completely taken back at that instance. I was reminded of Munich (This is not to show-off. Munich is the place where I felt heaven. I would be very glad if I am just a tourist guide there :) I am very sure my own state Tamil Nadu will definitely have a place more beautiful than Munich, but still unexplored). I had suddenly become nostalgic. All memories about my previous hive (company) started flooding into me. The days in that company, the days we had spent on-site.. every memory. 

           I was not worried it was raining - I know I can't drive my 2 wheeler which means I need to struggle with the long bus rides. But never mind. I went down and was standing in the drizzle. Felt the cold breeze sweeping on my body. I had no regrets for wasting my time there. I cannot drive. I need to go by bus. It was already 8. When I had reached the main road, the only direct bus (which itself would take 1:30 hours to reach) was just crossing me. I wanted to run and catch the bus. My brain was telling me to run, my heart was telling me to walk. My legs obeyed my heart and refused to run. I just wanted to enjoy this weather. I did not want to run and get stuck inside the Volvo bus. I was not in a mood to care about the missed bus. I walked to the bus stop and had to take another bus. I could not believe what I was seeing - the bus which is usually flooded with people, was empty today. I had to find a seat which was not drenched with water. Took a window seat and opened the window. Rain has stopped now and it was lovely breeze. As the bus started moving, I could not resist enjoying the traffic free roads. What's happened to Bangalore -  crowd free bus, traffic free roads - was wondering if this hot sun has imparted a new life into Bangalore!!!

         Sitting in the window seat, I was seeing the world around me, which I haven't noticed all these days in Bangalore. Though I am in this city for 2 years and 3 months, this is the day I felt I should enjoy the window scenery. People standing in the bus stand waiting for their bus, people greeting each other in the morning, college students busy in chit-chat, beggars relaxing without the thought for the day, vegetable vendors happily talking, coconut vendor making his temporary tent, petrol pump guys starting their day with a happy chat, a person dressed in the most colorful way driving the most colorful cycle I have ever seen, people returning after morning work-out, play grounds busy with the future foot ball/ volley ball champions, small grocery shop owners opening their shop and cleaning it, wine shops waiting for the first customer of the day, all other shutters closed, the garbage van waiting to carry the garbage, men and women cleaning the garbage bin, a never smiling engineer in the bus, an ever smiling laborer near her - everyone was involved in their activity. Whether it is sitting idle or busy starting the day - everyone was so dedicated with their activity. I have never seen Bangalore so closely before. All I have seen is the traffic at 8 in the morning. But what I see today was completely different. Cool breeze, different people who are not engineers, green trees, colorful flowers, wet roads...... 

         As I reached the Main bus stand where I need to switch to another bus - I could see life was becoming busy. People running to catch their bus, the water filled bus stand, running between the buses to reach the next bus etc.... When I reached the platform for the next bus, I realized they had changed the platform. But I was not resentful about that. Any ordinary day, I would have been really pissed off, would have been complaining how in-efficient system is. But today was no ordinary day. I was enjoying the day. It was not 100 % the best scenery - there were stinking places, there were huge pits on the road, there were Raymond suit guys spitting on the road, road work every where... But all this doesn't matter when compared to the beauty I was enjoying.. :)

      On the way, I was crossing the bamboo trees of the Cubbon park - it had taken an extra-ordinary beauty today. Though I did not get place to sit in the second bus, though I had to keep my bag on the watery floor of the bus, though I was sweating in that crowd - I was not feeling sorry for taking this route. This bus was reminding me of Chennai in September. The rain flooded Chennai, flock (sorry crowd) of people jammed inside one bus - all this was typical Chennai. Though I have stayed in many towns/ cities - Chennai is the one which had always attracted me. The busy life of Chennai was always making me happy. But today I was enjoying the bliss of Bangalore - the laziness. The lazy city was back today morning. I was wondering if Bangalore has been hiding all its beauty all these days or was I closing my eyes refusing to see Bangalore? I was crossing the Central "Jail" and saw there was something called "Freedom" park next to it (Had to Google and find that they have revamped the whole area were Central Jail was there). I came to know "Old Madras Road" is actually "Swami Vivekananda Road". I had been missing all this all these years - just driving to reach my "far far" destination called the "office". 

        I felt I could have been unemployed. In such days, I would have happily found a nice wall to sit and watch all this. Curse me for being employed ;-). It was 10 a.m., when my mom called; I realized I had been in the bus for 2 hours :). I don't know how my entire day would be, but these 2 hours made my day. This entire journey, I missed something - the kids - Kids who can cast the stunning spell on me at anytime, anywhere. May be they are busy writing their Annual exams eagerly waiting for the summer vacation :-). 

        As I was enjoying this travel, suddenly I noticed the bus was turning to that road which I don't want to go!!! Oh no, no.. Stop... Oh NO, at last I have reached my office. I need to get down. The minute I stepped into the campus, I realized my hands and legs were losing flexibility. My X-ray eyes were scanning the destination - my office building. Yes, I am turning into a robot - IT robot. I was crossing many such robots - robots waiting in queue at the food court, robots smoking, robots arguing with auto-walas, robots paying hundreds of money to Taxi wala because it is company money, robots cursing the security for checking their cars every day, robots overtaking in the no-overtake zone, robots having no patience to wait for the lift and finally I reached my cubicle - to become one of the robots which stares at its monitors with no time even to blink and here goes the rest of my day.

(Whatever I have written is only my thoughts and nothing against engineers :-))

Hello Doctor!!!

So, our lady Mrs. Sharadha - a housewife is a multi talented personality. She is not just an ordinary home maker - but extremely interested in multiple activities - be it art work, stitching, helping out neighbors etc. During her free time, as any home maker, she watches T.V. But she just goes a step ahead and watches no serials, but all informative things. And one of her favorite program is doctors talking in the T.V. answering questions without any diagnosis. (Here is the problem :)). So this lady assumes she is half doctor (:-p) because she can predict what answer each doctor would give in any T.V. show. Not only she is confident about her medical skills, but she believes in every doctor - of course every doctor did complete a degree. And she is such a nice person - she has no bias. She believes in allopathy, homeopathy, or whatever "pathy" available in this world... :)

So, did this medical knowledge help her? It did - when she made some kashaayam (syrup with herbs) for cold, cough or some other ayurvedic remedies for body pain. She is a very famous local doctor in the neighborhood - the one who could suggest all these remedies.

Once she had leg pain. So she decided to have a medicine that her brother used to have. She took the medicine for 3 days - and yes, the leg pain had gone completely. Not only the leg pain, but also her nature calls had stopped. Now tensed, she ran to the doctor and had to do some test for Rs. 2000. Finally the doctor said there is no problem and it is just the side effect of that medicine.

Whenever she goes to hospital accompanying some other person, she would talk with the doctor about the disease and its complications. It actually doesn't stop there. Apart from the patient's disease, she would also discuss her problem. She has only 2 problems - one is her weight and other is her dry sneezing problem. If she gets the sneezing she would have some 10 continuous haachooo's and then she will be fine. She has been discussing with doctors for more than 15 years and all doctors would say "Your weight is not a problem at all. All tests show you have no problem. Till you are active there is no problem. And dry sneezing is again not a problem at all. It shows you have good immunity". But she is never satisfied. So puts the same question to every doctor - and waits for someone to give the answer she expects - MEDICINES.

And finally she found one guy who said, "Yes madam. You have problem. Your weight is really dangerous and I will give you medicines". That guy was an attendant for an ayurvedic doctor, and once he had learnt the skill of being an ayurvedic doctor, he started the same. So this (so called) doctor!!! gave her some medicines (for Rs. 2500/-)... colorful tablets and she happily brought them home.

Now, to start with - she had to select an auspicious day and start the medicines. It would have been just a week - she started realizing the change. Yes, there was change. The change was not that she was becoming thin - it was that she was becoming more fat and dark. She still had the medicines for a week more. And now it's high time she realize the effect. She understood the medicines are causing the problem, stopped them immediately, complained about the doctor for some time and gave the medicines for return.

Now she made a declaration she will not take tablets for weight.But her other problem is still left with no doctor addressing it.

And yes, there came the doctor to save her from this problem. This doctor practices both allopathy and ayurvedic (strange right??). The doctor understood our lady's problem and was ready to help her with a solution. The doctor did not do any blood test, did not consider her age - she wanted to experiment. And yes, there was this tablet - which Mrs. Saradha had to eat for 21 days - 3 times a day. Mrs. Sharadha did that with so much of dedication. And to her surprise, the sneezing really did stop. She was so excited with that - she could not stop telling this to people. So happy Mrs. Sharadha was enjoying the no-sneeze days. It was there for a week - and suddenly she noticed patches on her skin. Patches, Patches - everywhere on her body. Oh! and now she had to run to the regular doctor - who asked her all sort of possible questions - the doctor had no questions about the history of patches. All he wanted to know was how she could have those medicines without blood test.

So, now Mrs. Sharadha knows 2 doctors who could help her with her problems and also knows the problem in taking their suggestions. :)

I believe there are so much of Mrs. Sharadha-s here; following their mind to treat themselves.

May be all Sharadha's need such doctors to teach them... :)

Innovative Ad

An innovative Ad in Bangalore :) (not for PETA people ;-) )

Water

Water – a fairly simple chemical substance – made of the one of the lightest material Hydrogen and Oxygen; Called as H2O – made of Hydrogen bonds with Oxygen. Ok, ok… enough of chemistry!!! What makes this compound so special? People don’t think about it as any other chemical. When people can tell smoke has Carbon-mono-oxide, when they tell Gold is a metal, when they tell we breathe in Oxygen which is an element – we never tell we drink H2O. We consider water as a part of nature – forget that it is just a compound. So, what is so special about this water? It is its universal use. Water is needed by man, animals, plants. It is needed to quench your thirst, to wash clothes, to clean house, for everything. We are made of 70 % of water. But are we really realizing the need of water? May be because it is so much available in the form of sea water and because it is a part of our life – we really did not realize how much important water is.

We spend water as if it is our own property. There are many instances in which we people misuse water. We need tap water to be flowing all the time till we finish brushing in the morning. We can wash vessels only when the tap water flows non-stop. We need washing machine to wash clothes – even if it just 1 set of jean and shirt. Now-a-days we have got the new technology of reverse osmosis – to get drinking water. This method wastes twice the amount of water we get as drinking water. You get 10 liters of drinking water – and waste 20 liters of water. This impure water could be used for washing clothes or vessels. But most people using this technology just leave the water to flow down.

We keep wasting water like this in each and every activity we do. I am not going to tell facts about what will happen after 50 or 60 years. There are so many research and surveys telling all those facts – which none of us are bothered to listen to. I am not going to write big essays to tell about water. We don’t need words to teach how water is important.

Just see the world around. You don’t need researchers to tell how much important water is.

Look at the dry wells and ponds. Look at the dry river basins. Look at people standing in queue for drinking water. Look at dry farms.

If you think, all this difficult, the simplest thing you could do is – try to be without drinking water for half a day (just 12 hours). Then everyone would realize the need of water. You would realize why water is important and why everyone needs it. This small exercise can teach you a great lesson. Need of water has no discrimination – no color, race, religion, caste, sex, language – everyone needs water.

Save water – it is rightly called the “Elixir of Life”

கொலை

மகன் தந்தைக்காற்றும் உதவி இவன்தந்தை  
என்னோற்றான் கொல் எனும்சொல்

- இது திருக்குறளில் வள்ளுவன் சொல்லிச் சென்றது.

இதன் பொருள் " ஒரு மகன் பெற்றவர்களுக்கு செய்ய வேண்டிய கடமை, இந்த மகனை பெறுவதற்கு அந்த பெற்றோர் என்ன தவம் செய்தனரோ என்று சுற்றம் பேசும் அளவு பெருமை தேடித் தருவதே ஆகும்".

வள்ளுவன் குறளில் 1330 குறள் இருக்க, எனக்கு இந்த குறள் மீது மட்டும் என்ன இவ்வளவு ஆர்வம்?

உலகப் பொதுமறையாம் திருக்குறள் - இதற்கு அர்த்தம் - வள்ளுவன் எழுதிச் சென்ற ஒவ்வொன்றும் நம் நாட்டு மக்களுக்கு மட்டும் இல்லாமல், உலகில் உள்ள அனைவருக்கும், எல்லா காலத்திற்கும் பொருந்தும். அதனால் தான் திருக்குறளை "உலகப் பொதுமறை" என்று கூறுகின்றோம். அப்படி இருக்க இந்த ஒரு குறள் (எனக்குத் தெரிந்து) நம் நாட்டு, (குறிப்பாக தென் இந்திய மக்கள்) மக்களை பெரிதும் பாதித்துள்ளது. ஏனோ இந்த குறள் நம் நாட்டுப் பெற்றோர்கள் மனதில் ஆழ பதிந்து விட்டது. ஆனால் இந்த குறள் சரியான பொருளோடு நம் மக்களால் புரிந்து கொள்ளப் படவில்லை. அதனால் தான் இந்த குறள் என்னையும் மிகவும் பாதித்தது.

ஏன் இப்படி சொல்லறேன் - நம் நாட்டுப் பெற்றோர்கள் இந்த குறளை சரியாக புரிந்து கொள்ளவில்லை என்று? காரணம் இதுதான் - நம் நாட்டில் பெருமை என்ற சொல்லுக்கு மிகவும் குறுகிய பொருளே. நம்மை பொறுத்தவரை பெருமை என்பது - நம் உறவினர், பக்கத்துக்கு வீட்டுக்காரர், நம் office-யில் நம் கூட வேலை செய்பவர்கள் - நம்மைப் பார்த்து "இவன் கொடுத்து வைத்தவன் என்று சொல்ல வேண்டும். பொறாமை பட வேண்டும்".அப்படி நடந்து விட்டால் அது பெருமை. இல்லையென்றால் நாம் செய்த விஷயங்களில் ஏதோ தவறு இருக்கிறது. அந்த சிலர் மற்றவர் பார்வைக்காக மட்டும் வாழ்பவர்கள். சிந்திக்க மறந்தவர்கள். மற்றவர்கள் நம்மைப் பற்றி என்ன சொல்லுவார்கள் என்ற ஒரு சிந்தனை தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லை.

சரி, அவர்கள் மற்றவர்களுக்காக வாழ்பவர்கள் என்றே வைத்துக் கொள்வோம். அப்படிதான் உலகம் இருக்கப் போகிறது என்றே வைத்துக் கொள்வோம். அவர்கள் பெருமை என்று நினைக்கற விஷயங்களை பற்றி பார்த்தால் - அங்கு தான் பிரச்சனையே. தன் பிள்ளை B.E, M.B.A (இது புது மோகம்), M.B.B.S படித்தால் மட்டுமே பெருமை. தன் பிள்ளை U.S. based company-யில் வேலை பார்த்தால் மட்டுமே பெருமை. அதுவும் அந்த கம்பெனி எல்லோருக்கும் தெரிந்த கம்பனியாக இருக்க வேண்டும் - HP, DELL போன்று. இல்லாவிட்டால் Infosys, WIPRO-வில் வேலை பார்க்க வேண்டும். அவர்கள் பிள்ளை வெளி நாடு கண்டிப்பாக செல்ல வேண்டும். அதில் தான் எவ்வளவு பெருமை!! அவர்கள் வருடம் குறைந்த பட்சம் 6 lakhs சம்பாதிக்க வேண்டும். வேலைக்கு போனதும் 2 வருடத்தில் வீடு வாங்க வேண்டும். அதற்குப் பின் அவர்கள் சொன்ன பையனையோ, பெண்ணையோ திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும் - அதிலும் அந்த பெண்ணும் வேலைக்கு போக வேண்டும். வீட்டில் வேலை ஆட்கள் வைத்துக் கொண்டு பிள்ளைகளை கவனிக்க வேண்டும். நம் பெற்றோரில் எத்தனை பேர் இந்த சிந்தனை இல்லாமல் இருக்கிறார்கள்?

ஆக இதுதான் பெருமையா? B.Sc Chemistry, B.Sc Agri, B.A Tamil - இது எல்லாம் படிக்கும் பிள்ளைகள், அம்மா அப்பா மற்றும் உறவினர்களிடம் பாசம் காட்டும் பிள்ளைகள், மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்யும் பிள்ளைகள் - பல பெற்றோர் கண்களுக்கு பெருமை தேடித் தருவதில்லை.

தான் பெற்ற பிள்ளை தனக்கு பெருமை தேடித் தர மட்டும் தான் என்ற எண்ணம் மிக கொடுமையானது. பிள்ளைகளுக்கும் மனசு உள்ளது, அறிவு உள்ளது. பெற்றோர்களின் இந்த பெருமை என்ற சொல்லுக்காக அழியும் பிள்ளைகள் நம் நாட்டில் ஏராளம். அந்த தோல்வியை அந்த பிள்ளைகளும் ஏற்றுக் கொண்டு அடுத்த சந்ததியினர் ஆக மாறுகின்றனர். மறுபடியும் அதே எண்ணங்கள் கொண்ட பெற்றோர்கள் உருவாகுகின்றனர். பிள்ளைகள் பெருமை தேடி தர மட்டும் இல்லை. அதே சமயம் பிள்ளைகள் வெறும் ஜன தொகை பெருக்கத்திற்காக பெற்றெடுக்கப் படுபவர்களும் இல்லை. இங்கு இருக்கும் பிரச்சனையே "பெருமை" என்ற அந்த விஷச் சொல்லுக்கு நாம் சொல்லும் தவறான விளக்கம் தான். பெருமை என்ற சொல் - ஒருவன் சுயநலம் இல்லாமல் பிறர்க்கு உதவி செய்தால் உணரப் படவேண்டும். எந்த தொழிலை செய்தாலும் திறன் பட செய்தால் உணரப் படவேண்டும். பிறரை சந்தோஷப்படுத்தும் உண்மையான மனதை பார்த்து பெருமை உணரப் படவேண்டும். அதை விட்டு விட்டு, இவன் B.E படிக்கவில்லை, இவன் வெளி நாட்டு வேலைக்கு செல்லவில்லை, இவன் தானே தனக்கான பெண்ணை (அந்த பெண் மிக நல்லவளாக இருந்தாலும்) தேர்வு செய்து கொண்டான் - என்று எதற்கும் பெறாத விஷயங்களில் பெருமை என்னும் சொல் பாதிக்கப்படுவதாக உணரப் படுகிறது.

பெற்றவர்களுக்கு பிள்ளைகள் மேல் பாசம் இல்லை என்று நான் சொல்லவில்லை. பெற்றவர்களை விட பிள்ளைகளை பற்றி அதிகம் கவலைபடுபவர்கள் யாராக இருக்கமுடியும்? ஆனால் அந்த பாசம் என்ற சொல், பிள்ளைகள் மனதில் உள்ள ஆசைகள் அழிக்கும் ஆயுதமாக மாறும் பொது தான் பிரச்சனையே. பெற்றோர் பிள்ளைகளை பெற்றடுக்கும் பொது - இவன் நமக்கு இந்த விதத்தில் எல்லாம் பெருமை தேடித் தர வேண்டும் என்று சட்டங்கள் வைத்துக்கொண்டு இந்நாட்டில் வாழ்கின்றனர். பிள்ளைகள் பிறப்பது சட்டங்களோடு இல்லை. மனம், இரத்தம், சதை கொண்ட உயிரோடு. அந்த உயிர் மதிக்கப்பட வேண்டும். நம் ஆசைகள் அந்த பிள்ளைகள் மீதி தினிக்கப் படும்போது அங்கு "மனதின் கொலை" நடக்கிறது. நம் நாட்டில் எத்தனையோ பெற்றோர்கள் இதை உணராமல், இப்படி மன கொலைகளை செய்து வருகின்றனர். எல்லா பிள்ளைகளும் இந்த கொலை தாக்குதல்களை தாங்க முயற்சிப்பதில்லை. தோல்வியை சந்திக்கின்றனர். அதற்கு விதி என்று பெயரும் வைக்கின்றனர். இந்த பிள்ளைகள் நாளை அடுத்த கொலைகாரர்கள் ஆக (மனதின் கொலை) மாறுகின்றனர். இது பரம்பரை பரம்பரையாக தொடர்கின்றது.

இந்த blog நான் எழுதுவதன் எண்ணம் - இன்று பிள்ளைகளாக இருக்கும் எல்லோருமே நாளை பெற்றவர்களாக மாறுகின்றனர். அன்று நீங்களும் கொலைகாரர்களாக மாறி விடாதீர்கள் என்று சொல்லத்தான். நான் சொன்ன விஷயங்கள் எதற்கும் எடுத்துக்காட்டு தேவை இல்லை - ஏன் என்றால் இது இந்தியாவில் பிறந்த பல பிள்ளைகள் தினம் தினம் சந்திக்கும் ஒரு விஷயம். பிள்ளைகள் செய்யும் எல்லா விஷயங்களும் சரி என்று நான் சொல்ல வில்லை. ஆனால் அதில் சரியான விஷயங்களும் இருக்கும் என்று பெற்றோர் உணர வேண்டும். நான் வயதில் மூத்தவன், தான் சொன்னது மட்டும் தான் சரி என்ற எண்ணம் மிகவும் கொடுமையானது. அன்று முருகன் சொன்ன உபதேசத்தை சிவன் கேட்டார். கடவுளுகே அந்த நிலைமை என்றால், மனிதன் என்ன செய்ய வேண்டும். தன் தவறான எண்ணங்களை உணருவது தவறு இல்லை. சில பிள்ளைகள் போராடி தோற்கின்றனர், சிலர் தோல்வியை போராடாமல் ஏற்றுக் கொள்கின்றனர். எது நடந்தாலும் அங்கு சாகடிக்கப் படுவது உணர்வுகள் தான். அந்த நிலைமை மாற ஒவ்வொருவரும் சிந்திக்க வேண்டும். சிந்தித்துப் பார்த்தால் வாழ்கை மிகவும் எளிமையானது. அந்த எளிமையான வாழ்க்கை போலியான எண்ணங்களால் குழப்பமானதாக மாற்றப்பட்டுள்ளது.

நான் எழுதி இருப்பது நான் பார்த்த சிலர் பற்றி மட்டுமே. எல்லோரும் இப்படி இருப்பதில்லை. பிள்ளைகள் வெறும் பொம்மைகள் அல்ல என்று புரிந்து கொண்ட எல்லா பெற்றோருக்கும், புரிந்து கொள்ளாத பெற்றோருக்கும் என்றும் என் மதிப்புகள் உண்டு. ஏன் என்றால், தவறு செய்வது மனித இயல்பு. அதை மாற்றிக் கொள்ள எல்லோருக்கும் வாய்ப்புக்கள் உண்டு. போராடி இறந்த மனங்களுக்கு என் அனுதாபங்கள், போராடும் மனங்களுக்கு என் வாழ்த்துக்கள். போராடும் மனங்களுக்கு நான் சொல்லுவது – நாம் போராடும் விஷயம் நமக்கும் மற்றவர்களுக்கும் நன்மை தருவதாக இருக்க வேண்டும். மற்றவர்களை அழிக்க அல்ல.

ஏதோ ஒரு நாள் T.V. யில் உபன்யாசம் கேட்டது. தான் இறந்த பிறகு தனக்கு கடமை செய்ய பிள்ளை வேண்டும் என்று நினைப்பவன் தாழ்ந்தவன் ஆகிறான். நாட்டுக்காக பிள்ளை வேண்டும் என்று நினைப்பவன் தேவர்களுக்கு சமமாகிறான். நாம் தேவர்கள் போல் வாழ வேண்டியது இல்லை – மனிதனாக வாழ்ந்தால் போதும்.

ஹைக்கூ

என்னிடம் வந்து விழுவதை எல்லாம்
     எடுத்து எரித்து விடுவார்களாமே
அப்படியானால் என்னிடமே
     விட்டு விடுங்கள்
அந்த குழந்தையை!!!
-- தாய் மடி ஆகிறது குப்பைத் தொட்டி

   

இந்த வீட்டையும் நல்லா

    கட்டி முடித்துவிட்டோம்

மனதில் மகிழ்ச்சியில்

    தன் குடிசையை நோக்கி  நடந்தாள் சித்தாள்

கனவில் உன் முகம்

   திடிக்கிட்டு எழுந்தேன்

அப்பொழுதுதான் புரிந்தது

   கலைந்தது கனவு மட்டும் அல்ல
இனி என் தூக்கமும் தான்.....
 
 
 

 
     



அன்று நீ சிரித்தாய், நான் சிரித்தேன்
இன்று நான் அழுதேன், நீ சிரிக்கிறாய்
---- நான் சிரிக்க வேண்டும் என்பதற்காக
புரியாமல் கோபப்பட்டேன்.
அதற்கும் சிரித்தாய்
     கோபத்திலும் நான் அழகு என்று சொல்லி..
 
 

 
 
 
 

அன்று கலிங்க போருக்கு பிறகு

      போரைத் துறந்தான் அசோகன்

இன்று கலிங்கமும் இல்லை, ராஜ்யங்களும் இல்லை

     ஆனால் போர் மட்டும் இருக்கிறது

என்ன செய்ய இன்று யாரும் அசோகன் இல்லையே!!!

ஒரு வேலையும் இல்ல, ஏன் யோசிப்பதற்குக் கூட ஒண்ணுமே இல்லன்னு நடந்து போயிட்டுருந்தப்போ, "நானும் வாலி, வைரமுத்து " அப்படிங்கற விபரீத எண்ணம் மனசுல எழுந்ததன் விளைவு தான் என்னுடைய சில ஹைகூக்கள்.